به هوای حرمت شد دل من آسوده

دل بیچاره دلی تنگ دلی آلوده

دل من را نگه و غمزه  ی اغیار نبرد

دل من رفت اگر حرف تو آقا بوده

بده در راه خدا حاجت این نوکر را

به حرم راه ندادی که مرا بیهوده

زاهدی آمد و پرسید دلیل غم من

هاتف از غیب صدا داد خدا فرموده

ناگهان شعر غلام تو به یادم آمد

که از این بیت خدا مستی ما افزوده

"دامن عصمتم از گرد عبادت پاک است

نشود بنده ی حیدر به ثواب آلوده"

بیت آخر از اشعار استاد سهرابی انتخاب شده است...