چشمانم را مهمان تو کردم

در صبحی که هنوز طلوع خورشیدش از شرق نیزه آغاز

میشود

لبهایت به دلم لبخند میزند

لبخند گرم و اتشینت  دلم را میسوزاند

لبخند خورشید از ارتفاع نی

روزی ام میکند بارانی از ابر چشمهایم

و گونه هایم بستر دریا میشوند
 
وعطر ان مشامم را سوار بر نگاه نازک خلوص میکند

وتا گودالی که انتهای همه خیابانهای هستی ست سیرم

میدهد

زیبا ترین روز عمرم با نوشیدن باران از روزنه دل و

ابشار چشمانم آغاز میشود

چگونه میتوانم مهمانی این حس توصیف ناشدنی را جبران

کنم

توانی مرا نیست

باز هم مهمانم کن که تشنه ام.......

گونه هایم نیازمند خیس شدن از نگاه خورشید فروزان نی

سوار است

یا علی مدد


علی اکبر مقدم