وقــتی زمین شـب میشود حتـی زمان شب



مـــرغ دل مــن مـیشود بــی آشــیان شـب



در قصـــه های تــلخ تنـهائــی ، هــمیـشه



نـقـل مـحافـل می شـود ایـن داســتـان شب



یــا در سـکـوت غــربــت شـبـهـای ابــری



مهـتاب هم خط میخورد در بی نــشان شـب



وقتـی که بغـض زخـمی ام گـل می کـند روز



خون میشود از گـوشـه ی چشمم روان شب



گــاهـی برایت ایـن زمین بسـیار تنگ است



حتـی بقــدر وسعــت یـک قـرص نــان شب



صـد کـهــکشان از زخـــم دل دارم ســـتاره



وا می شـــود تــــا بیــنهایـت آســمـان شب



یــک همـنفـس در خـلوت تنـهائی ام نـیست



بــر دوش من تـــا می شود بار گـــران شب



دیــگر فـقـط بــــا چـشـمـهــای مـهـربـانـت



مـن مـی گـــذارم راز دل را در مـیـان شـب



سید محمدرضا هاشمی زاده