از گریه ی اروند ، جهان می ریزد
از چشم زمین اشک زمان می ریزد
جاری شده از ابر چرا مروارید؟
دریا نکند به آسمان می ریزد!
***
از رود گذشتی که به دریا برسی
از تنگه ی دیروز به فردا برسی
پرواز چه آرزوی زیبایی بود
رفتی که به سرزمین بالا برسی
***
بگذار ببندد محکم دستت را
در گور بریزد همه ی هستت را
عاجزتر از آن است که خاموش کند
در سینه نگاه عاشق و مستت را
***
از گریه ی ماهیان اروند بگو
از بغض گلوگیر دماوند بگو
وقتی که نفس زیر ِ زمین می پژمرد
از سرخی چشمان خداوند بگو
***
چاووش بخوان که کربلایی داریم
اسپند بیاور که سمایی داریم
از کربُ بلای چار برمی گردند
نی را بنواز نینوایی داریم
***
خبری آمده امشب ؛ پسرم می آید
عاقبت گمشده ی در سفرم می آید
بسته صیاد اگر بال و پرش را غم نیست
بر پر و بال ملائک به برم می آید
با من از سرو بگویید که می دانستم
قد کشیدن به گل نوثمرم می آید
بوی پیراهن یوسف به کجا برد مرا؟
که چنین نور دو چشمان ترم می آید!
ماهی از آب گل آلود گرفتند و اسیر...
دارد از کربُ بلایش قمرم می آید
خواب دیدم که علی اکبر لیلا می گفت:
آمدم آینه ام را ببرم ! می آید؟
*
جای تابوت تو بر شانه ی دریاست ؛ زمین-
بهر تشییع تو کم در نظرم می آید