"قسمتی از وصیّت نامه ی شهید حمید باکری، قائم مقام لشکر 31 عاشورا"

حرف آخر

اِه اِ اِه اِه (صدای سُرفه)
                           _ پدر!
قرص هایت کجاست؟
                         _« یادم نیست،
صورتم باز هم ورم کرده
خانه را گشته ام، پمادم نیست...»
***
پدرم - این روایت غمگین-
که تِمَش از مقاومت پر بود
بعدِ سی سال آبروداری
لنگ خرج دوا و دکتر بود

از سیاست جدا و بیزار از
زد و بند کثیف لابی هاست
پدرم ازدحامی از ترکش
پدرم خشم انقلابی هاست
***
کاش می شد که ضجّه هایش را
بسپارد به هرچه بادا­باد
در شب گریه های پی در پی
مادرم اتّفاق می اُفتاد
 
چه کنم؟ ناگزیر از دردم
زخم خورده غرور مردمی ام
غصّه ام را کسی نمی فهمد
خسته ام، خسته...نسل سوّمی ام!
 
در همین بِین ناگهان دستی
شانه ام را پر از نوازش کرد
_« من و تو درد مشترک داریم
هی...امان از زمانه ی نامرد »
 
پدرم بغض کرد و با من گفت:
« گرچه دلگیرم از غم دنیا
هرچه دارم فدای راه امام
مرد گریه نمی کند...» امّا-
 
-رو به عکس امام کرد و گریست:
_« که مباد از تو دست بردارم
بعد تو بی پناه مانده منم!
حرف های نگفته ای دارم
 
تو همان اعتراض تاریخی
که پس از سال ها کتاب شدی
مشت ها آنقدَر تو را خواندند
تا که سرفصل انقلاب شدی
 
راستی
        جنگ قصّه ی تلخی ست
که روایتگر نداری هاست
فقر امری ست بی برو­برگرد
وطنم مهد بدبیاری هاست!

بگذریم...آه... بعد رفتن تو
یادگار تو ماند و تنها ماند
انقلابی که با تو معنا شد
بعد مرگ تو از تو رو گرداند
 
بی قراریم و دل­گرفته ی تو
-غیر تو- از همه جواب شدیم
متنمان را به حاشیه بردند
کنج دیوار خانه قاب شدیم
 
حرف آخر:
             فقط دعایم کن
که گریزانم از زمین و زمان
منِ جامانده از شهیدان را
به رفیقان رفته ام برسان...»
***
چند وقتی ست در هوای پدر
پُر دلتنگی جمارانم
تا خودم را به او ضمیمه کنم
می نشینم صحیفه می خوانم

 بهمن 93