دارا  و  نــدار  و  هـمـــه  ،  آیــنــد گــــدایــی         حـالا کــه نـشــد کـعـبــه مــرا راضـــیِ دیـدار

من هـم به دل احـرام تـو بستـم که رضـایی

مـاه از سـر گـمـنـامی تـو ، مسـت غرورست         عشق من ازین صحن به آن صحن عبورست

یــاد حـرمـت  ،  مـوجــب ادخــال ســرورست         خـورشیـد کـه نـه ، گنبــد تو منبــع نـورست

ابــر و مــه و خـورشیــد و فـلـک آیـنـه هـایی

هـر لحظــه بـه یــاد حرمت نعشـه و مستــم         از جام می و ساقی و ساغر ، شده خستم

لب تشنه ی یک جرعه ی زمـزم اگه هستم         لـیــوان یــه بــار مـصـرف ، آمــاده بـه دستـم

سـرچشـمه ی زمــزم بود ، اسمــال طلایی

گـفـتـنـد بسازیـم طـلسـمـی کـه گـنــه کــار         را در¹ نـدهــد  بـهــر ورودش بــه حـرم ، بـار²

در پشــت در اِستــاده ام ، انــدر کـف دیــدار         نـقــاره نــدا داد ، طـلـسـم از نـفــس افـتــاد

بـود از تـو بعید ایـن روش ای شیـخ بهایـی³

هر وقـت رسیدیم بـه مشهـد ، به سلامـت         دادیـــم ســلام  ،  از طـــرف بـــاب جــوادت

سـلــطـان تویــی آقا و منـم عبــد سیـاهت         من « آمــدم ای شاه ، پناهـم بده » شایـد

ایـن گـونـه دهـی خـطّ امـانـی ، ز گنـاهـی

1- در = در ورودی حرم ، ترجیحاً باب الجواد!
2- بار = اجازه
3- اشاره دارد به ماجرای ساخت طلسم توسط جناب شیخ بهایی ، برای جلوگیری از ورود گناهکاران به حرم آقا علی بن موسی الرضا ، که آقا به خواب تولیت آستان قدس آمدند و فرمودند : «کتیبه شیخ بهایی، به در خانه ما زده نشود، خانه ما هیچ‌گاه به روی کسی بسته نمی‌شود و هر کس بخواهد می‌تواند بیاید».