از قدم هایت شعاع نور می ریزد به هم
دشمنت می بیند و از دور می ریزد به هم

دور تا دور تو می پیچد نوای إنْ یَکاد
نقشه های چشم های شور می ریزد به هم

بیخود از خود میشود این باغ وقتی می روی
شاخه می افتد زمین؛ انگور می ریزد به هم

از مناجاتت عسل گل می کند آنقدر که؛
شرم کرده لانۀ زنبور می ریزد به هم

می رسی و آبرو از جاهلیّت می رود
لات می لرزد! هبل ناجور می ریزد به هم

منجی معصومیت! روشنگری کن! صبر نه!
تار و پود دختری در گور می ریزد به هم

بهترین شأن نزول سورۀ کوثر تویی
عالمی در وصف این منظور می ریزد به هم!

مرضیه عاطفی/ سمنان