هزار آیینه گردان شد سپیدار ِ سهی

کزان بالا رود

پایین خرامد

سیه مرغ سپیدا بال  و بَر

زاغچه ؛ خوش آوا

و گیسوی  پُر از چنگ  چناران

سقفِ سبزی شد که بادَش

می فشانَد ،  سو به سو ،  گهگاه

و چنگ اندازد آنگه

بر سپیدی های  ابر و لاژورد  آسمان ؛  انگار

همانا رقصِ نور جویباران

فراز چترِ سبزه می کند ، زنجیر بازی

چو ماهیگیرِ  تور انداز

و خورشید از پس دستانِ  سبز آن چناران ؛ گاه

چشمی می گشاید

خارپشتی

هفت، رنگارنگ.

هزار آیینه گردان شد ، سپیدار

مهدی فرزه (میم . مژده رسان)