یک شب ، میان بغض کم آورده ی دوات
پاشید رنگ مشکی و شد بر دلش برات
یا ذالحیاه اسئلک الوصل فی الممات
در باب عشق هیچ نبایستی ! احتیاط !
باز این چه شورش است ؟ ممات است یا حیات؟!
این روی ماه کیست ؟!که افتاده بر فرات
گودال قتلگاه و دلِ شاعرت شکست
بغض و سکوت هم نفس ذاکرت شکست
مهتاب قرص ازدل هفت آسمان نبود ؟!
عطر گلاب و آینه و شمع دان نبود ؟!
شق القمر به گوشه ی ابرو کمان ، نبود ؟!
این آینه صفای دل ِ مهربان نبود ؟!
عباس (ع) دل شکسته ی ما شیعیان نبود؟!
فریاد زد زمین و زمان نوحه سر دهند
از جام شوکران به لبش بیشتر دهند
ای کاش زخم خنجر قوم عرب نبود
شمر ذلیل مرده ی ملعون لقب نبود
این سی هزار آدم  شیطان نسب نبود!
دنیا برای زندگی بی سبب نبود
یا هرچه بود این همه خشم و غضب نبود
خورشید را به مسلخ ایمان ، طلب نبود
مثل مسیح خون شما فرق می کند !
خون خدا !قسم به خدا! فرق می کند !
باید گریست چون غمتان فرق می کند
چون مهره و ماه عالمتان فرق می کند
حتا هوای مقدمتان فرق می کند
هرگوشه ای مُحّرمتان فرق می کند
خوناب ِ سرخ پرچمتان فرق می کند
آخر نشان ِ ماتمتان فرق می کند
بر روی گنبدت چِقدر غم نشسته است!
دنیا  تو را به سوگ ِ دمادم نشسته است
بر روی نیزه قافیه ی اسم اعظم است !
نصف جهان بمیرد از این درد هم کم است !
شاعر شبیه ناظر خط ِ مقدم است
آینده بی ولایت عشق است ! مبهم است
کشتی شکست خورده ی طوفانی از غم است
بازار مکر کوفه کماکان ، فراهم است
بی اختیار می کشدش سوی روضه ات
بیگانه از خودش شده با بوی روضه ات
یا ایها الغریب به صحرای کربلا
یا ایها الصبور به غمهای کربلا
ای آسمان تو قد و بالای کربلا
ریحانه النبی دلارای کربلا
آیینه دار جلوه ی والای کربلا
برمن بنوش جرعه ی معنای کربلا
با این زبان چگونه بگویم تو کیستی ؟!
از خاک تربت ِ تو ببویم تو کیستی!
یا اینکه با زمین و زمان ذاکرت شوم
با تابلوی فرشچیان ذاکرت شوم
با فصل سردسیر خزان ذاکرت شوم
با نبض های بی ضربان ذاکرت شوم
با زائران ، چو رود روان ذاکرت شوم
دریا شوم کران به کران ذاکرت شوم
خورشید سر بریده طلوعش زبانزد است
درد غروب تا ابدالدهر بی حد است
باید که گریه سر بدهد پیش و رویتان
مجنون شود زمین و زمان ، کوبه کویتان
بی اختیار دل بزند موبه مویتان
لب تشنه باشد و بشود هم سبویتان
اردیبهشت می وزد از خلق و خویتان
دنیا فدای چشم تر و آبرویتان
(از آب هم مضایقه کردند کوفیان !)
مردند یا شبیه به مردند ! کوفیان
آتش به خیمه و نفس غنچه ها زدند
سیلی به صورت و سر از تن جدا زدند
با خیزران به آتش جانها بلا زدند
شعله به پرده های دل کبریا زدند
بر روزهای گم شده رنگ عزا زدند
تقویم را به روز قیامت صدا زدند
یاللعجب ! زمین و زمان گریه می کند
از کار ِ خلق ، فهم ِجهان گریه می کند
از کوفه تا به شام دمادم طلوع کرد
هفتاد دو ستاره ی اعظم طلوع کرد
بر روی نیزه ماه معمم طلوع کرد
خورشید سر بریده ی عالم طلوع کرد
بر روی  ِگونه ، حضرت شبنم طلوع کرد
شاعر دلش شکست و ُمحّرم  طلوع کرد
سید مهدی نژادهاشمی