پیش تو عقده ی دل وا نکنم ، پس چه کنم؟
راز خود را اگر افشا نکنم ، پس چه کنم؟
 
من که از دوری آن صحن و سرا دلگیرم
با غمت باز مدارا نکنم ، پس چه کنم؟
 
مثل آن شاعر دلسوخته با یاد حرم
گر به این پنجره ها «ها» نکنم ، پس چه کنم؟ *
 
جاده ها شوق قدمهای مرا میخواهند
بار و بندیل مهیا نکنم پس چه کنم؟
 
دیدگان تر من تا به حرم می افتد
چشم را غرق تماشا نکنم پس چه کنم؟
 
سائلی آمد و از کوی تو سلطان برگشت
دست را سمت تو بالا نکنم پس چه کنم؟
 
همه گفتند جواز سفر عشق توئی
کربلا از تو تقاضا نکنم پس چه کنم
 
دست در دست ضریحم که اذان میگویند
ترک اولا بکنم یا نکنم ؟ ... پس چه کنم؟
 
وقت بر گشتن از مشهد تو چون هر سال
با خود امروز و فردا نکنم پس چه کنم؟
 

*: اشاره به شعری از دوست عزیزم محمد خادم  که میگوید
به شیشه های اتاقم دوباره «ها» کردم
و از نوشتن اسمت بر آن حیا کردم
به روی شیشه کشیدم شبیه یک گنبد
به پای شیشه نشستم رضا رضا کردم