شبی ای کاش  دنیا را   اذان   می داد و می آمد

خبـر از  آرزوهای   نهان     می داد و می آمد

 

 

برای گفتن ِ هر آنچه باید در جهان باشد

تک و تنها ئی اش را گفتمان می داد  و می آمد

 

 

تمام  ِ کوله بار ِ  قرن ها درد و صبوری را

به  روی دوش ِ بغض ِ آسمـان  می داد  و می آمد

 

 

برای آدمک هایی که مشغول ِ  کلاغانند

پر ِ طاووسی خود را   نشـان می داد  و  می آمد

 

 

برای  التیام ِ درد ِ عصیان ، آب ِ بر آتش

به روح  ِ ناتوان ِ  خلق ،جان   می داد  و می آمد

 

 

شبی با ذوالفقار ِ  حیدر ِ کرار......... عدلش را

به فرق ِ  ظلم.......  طوفانی عیان می داد و می آمد

 

 

یقین می ریخت در دلهای ناباور   که می خشکند

به غوغای عطش ، آب ِ روان   می داد  و  می آمد

 

 

 تمام چاه ها .......لبریز از فریاد ِ   خاموشند

تمام چاه هامان را     زبان می داد و می آمد

 

 

شبی در   جمعه های راکد و تعطیل می تابید

جهانی را  به گلبانگی    امان    می داد  و می آمد

 

 

به جان ِ  صور اسرافیل  یک دیوان غزل می ریخت

برای مصرع ِ پایان......... اذان    می داد  و می آمد



اکرم بهرامچی