کز کرده ای آرام وساکت گوشه ای از هال

لبخندی – از اصرار من – روی لبت بی حال

درد از نگاهت واژه واژه رنگ می گیرد

رنگش به مشکی می زند اما ... زبانم لال ...

هی خنده هایت را به مردم قرض دادی مرد

این هم جواب مردی ات : یک مشت بغض کال

از خنده هایت عکسبرداری که می کردم

دیدم شکسته بعضی از این روز و ماه و سال

من دختر کولی شدم ، چشمم پر از فرداست

این واژه های کور هم ، نقشی است از یک فال

«دستت بده فالت بگیرُم ، ها ! گمونُم که

این خط خطی های دلت رفته اند تا یک خال »

من جزر و مدهای دلت را خوب می دانم

اما غزل هایم پر از انکار رادیکال

تو ضرب در پرواز و منهای قفس تقسیم ،

بر تک تک ذرات هستی حاصلش : صد بال

یس من ، آیات صبرت را مکرر کن

من بی نجیبآرام چشمت می شوم ابدال