لطيفه ي كهني ست

-  مرگ  -

آن گونه

كه هر جمجمه اي مي خندد!

« وحيد كياني »

«  هايدگر »  معتقد است اثر هنري  سخن مي گويد و حقيقت اشياء و پديده ها  رابر ما « پديدار » مي سازد . بدون  خلق اثر هنري اشياء و پديده ها به واقع اصلاً ديده نمي شوند اما اثر هنري به محض تشكيل ، ما را متوجه چيزهايي در مورد  اشياء و پديده ها مي نمايند  كه قبل از آن ديده نمي شد چون پنهان  مانده  بود . پس اثر هنري خلق مي شود اما اين  خلق ، آفرينش  از عدم نيست ، بلكه  بيرون  آوردن از خفا و گشودگي  يا پديدار سازي است .

مكانيسم فيزيولوژيك خنده  و دانش يك  آناتوميست  از جمجمه انساني  را در نظر بگيريد و در كنار خنده يك جمجمه قرار دهيد كه « وحيد كياني » دريافته است . بدون شعر « كياني » جمجمه نمي خندد بلكه بدون  پوست  و عضله عصب و خون ، استخوانهايي عريان است  كه اثري از زندگي  در آن ديده نمي شود . اين شعر اماجمجمه را موجود زنده اي  معرفي مي كند ( مي نامد) كه مي خندد . اين همان حقيقت  هنري است كه پديدار شده است . اما اين  گشايش از كجا سرچشمه  گرفته است ؟

ناگفته  پيداست  كه وجه شبه صوري بين حالت فيزيكي  جمجمه و كيفيت  خنده انساني ، رابطه عيني موجد شعر به حساب مي آيد  اما اين  تمام شعر نيست  حقيقت هايدگري اين شعر از درهم رفتن رابطه عيني گفته آمده  با دريافت ذهني شاعر از مرگ حاصل شده است. به عبارت  ديگر اين شعرحركتي است از ذهنيت به عينيت،ذهنيتي كه چرايي عينيت را طرح مي كند  و عينيتي كه آشكارگي ذهنيت محسوب مي شود .  اين رابطه دو سويه  در واقع به تشكل ساختار  فشرده  شعر منتهي  گرديده است . ساختاري كه  در نگاه اول به وجه كميك مرگ اشاره  مي كند  ولي در لايه دوم خود وجه كميك زندگي را به رخ مي كشد .

در واقع « كياني » به شيوه اي  مدرن مخاطب  خود را پند و اندرز و هشدار داده است . اين انديشه  هنري  اوست كه  او را براي تحقق خود به كار گرفته است . باز هم به قول « هايدگر » هنرمند و اثر هنري در ذات و پيوند
دروني شان ، به واسطه عامل ديگري  كه مقدم  برآنهاست ، همان اند كه هستند  و آن « هنر » است .

 حميد رضا شكارسري