با اشک شوق موسم لبخند مي رسد
تا روزهاي آخر اسفند مي رسد
 
از حلقه هاي پيچك و گل باز فرودين
بر گردنش هزار گلوبند مي رسد
 
با چشم تر گرفته در آغوش خاك را
مانند مادري كه به فرزند مي رسد
 
با چاي قند پهلو، سيني به دست، عيد
از پشت كوه هاي سمرقند مي رسد
 
سر مي كشد به قله ي البرز آفتاب
نوبت به بازديد دماوند مي رسد
 

آهسته با عبور صبا در زدی بهار
آخر چه خوب شد كه به ما سر زدي بهار!

 
وقتش رسیده لاله و ریحان بیاوری
سبزینه را به خاطر گلدان بیاوری
 
از پشت کوه های پر از آفتاب شرق
خورشید را به یاد درختان بیاوری
 
دیگر اجاق دشت و دمن با تو کور نیست
از ابر پا به ماه که باران بیاوری
 
گندم شوی به مزرعه های دهات دور
بر سفره های پر برکت نان بیاوری
 
خشکیده در گلوی زمین نغمه های شاد
باید پرندگان غزلخوان بیاوری
 

در چنته ات چه غیر غزل داشتی بهار؟
با دست خالی این همه گل کاشتی بهار!

 
از خواب پیله چشم که وا کرد شاپرک
خورشید می کشید به هر گوشه ای سرک
 
تا جمع دید جمع پر از شور ابر را
از شوق آب شد دل قندیل نم نمک
 
همپای برگ ها به ترنم وزید باد
نیزارها به دست گرفتند نی لبک
 
از دانه ها شکوفه ی نوباوه زاده شد
برداشتند پوسته ی تخم ها ترک
 
تا مُشتُلق بگیرد از شاخه های خشک
چرخان نمی شناخت سر از پای قاصدک
 

از قاصدک که مژده ی نوروز را شنفت
با خنده ای گل از گل هر غنچه ای شکفت

 
شوخ اند و بین مردم خوبش مطایبه است
گیرم قیافه ی گُلِشان حق به جانب است
 
در آب چشمه زل زده سوسن، که روز عید-
- آیا لباس سبز و سپیدش مناسب است!؟
 
مریم هزار مرتبه پرسیده از خودش
یعنی چقدر عیدی امسال کاسب است!؟
 
دور گل محمدی امشب پر از گل است
عید آمده است و دیدن سادات واجب است
 
از عشقِ باد، سبزه گره می زند نسیم
احوال دختران دم بخت جالب است !
 

دور از نگاه ابر، صبا باز بی حساب
هی دسته گل برای خودش می دهد به آب

 
مثل بهار غايت چشم انتظاري است
مردي كه فصل ها همه با او بهاري است
 
بي شك به جستجوي بهار حضور اوست
هر جوي تشنه اي كه به هر سوي جاري است
 
وقتی بهارِ او برسد نغمه می شود
بغضی که در گلوی سکوت قناري است
 
از انتظار نیست که گل خون جگر شده
زخم زبان خار خزان است و کاری است
 
با اینکه گفته اند به یک گل نمی شود
روزی گلی می آید و دنیا بهاری است
 
 

تيغي از آفتاب و سحر ذوالفقار اوست
آن بهترين كه جمعه ي سبزي بهار اوست