مگر قضـــــای تـــــو بـــــار الهـــــا به قیمـــــت زر خــــریده ما را
به دسـت تقدیرت اینچـــــنین کـــــس ذلیل و مضـــــطر ندیده ما را

چنان ملول از زمانه ی ننگ و تنگ و از خویش و غیر خویشــیم
که ســـــر به تن می کنـــــد زیادی، اجــــل مگر سر رسیده ما را
 

امور مـــــا را عنـــــان به دســـــت فلک ســپردی و اینچنیــن شد
چه هـــــا به ســـــر آورد ازیـــــن پس؟ ندانم این ورپـریده ما را

شک اســـــت و تـــــردید و بیم و وحشت نهــایت و اوج همّـت ما
 زســـــر چـــــو شهبـــــاز اعتقـــــاد و یقین و بــاور پریـده ما را

چه انتـــــظاری از اختیـــــاری کـــــز اضطــراری بـه هـم بپاشد؟
در این زمـــــان گوئیـــــا کســـی بســته بـال و یا پـر کشیده ما را

گـر آرزوهای مـــــرده در دل نمـــــی شود زنــده پــس چه حاصل
کنـــد مصـــــدّر در اولیـــــن صفحه ی خــــود ار هر جریده ما را

اگـــر ازیـــــن پـــــس «قمر» نتــــابد در آسمـــانها عجب نباشد
جمـــــال خورشید اگـــــر نتــابد رســـــد چنیــن شـــر پــدیده ما را

مگر قضـــــای تـــــو بـــــار الهـــــا به قیمـــــت زر خــــریده ما را

به دسـت تقدیرت اینچـــــنین کـــــس ذلیل و مضـــــطر ندیده ما را