تا کـــی بایــد از جانـــت  ، صـــد هـا مَـــن آز آویزی؟

بایــد  بی پــــروا  دل  را ،  پَـــرپَـــر ، پــرواز آویزی

دل باید آســـان بازی،  جـــان همچـــون مستان بازی

منصــــوری باش از داری  ، ســـر، سرافراز آویزی

ملحق شــد حق بر جانت ، حق شد ملحـــق بر جانت

صـــد  حلقــــوم از شــــادابی ،  آنگــاه  آواز آویزی

 با « بسم اللّـهـــــ »ــی درهــــر کاری آغازیــــدی تا

سـر انجامی پـــــیدا بـــر، هــــر ســـر آغــاز آویزی؟

نوشانیـــدی  گرمـــاگرم  آیــا  جــان  را  نـــوری تا

شیرین  خرما از نخلـــت در هــــر اهـــواز آویـزی؟

دور ازجــــان بادت ذلّت ، نوشـــت بـــادا عزّت ، با

 سرشـــار از عــــزّت یاری، تا بـــا اعـــزاز آویزی

لبخند از حوری خواهی ، پیوند از نـــوری خواهی؟

بـایــــد بـا ایمـان تنــــها ، روحـــی دمســـاز آویزی

پست است این دنیا  کِیْ کِیْ ؟ چندرغازی می ارزد؟

ننگـــت بادا ، ننگـــت ، دل ، بر چنــدرغاز آویزی؟

یأس آفت هستت انگار، بست آفــــت دســـتت انگار

همّت باشد ، کوشــــافر، بر عجـــز اعـــجاز آویزی

حکمت خواهـــد جوشیـد از طبعـــت بی تردید ، امّا

روزت  را ، روزیَّـــت  را ،  بایــد  از  راز  آویزی

باید طبعــت را شهــــدی ، نوشـــانی ناب از عهدی

بایــد شعـرت را ـ پـاک از اطنـــــاب ـ ایجاز آویزی