نامم را همه می دانند ! بدون این که بخواهم، سالیان درازی است همه مرامی شناسند.
 
حتی آن هایی که ازنزدیک مرا ندیده اند.
 
وقتی حرفي از من به ميان مي آيد،
 
چشمان بسیاری ابری می شوند ومی بارند.
 
اما تنها تسلی من این است،که کسی مرا متهم نمی کند.
 
کسی نمی گوید تقصیرتوبود...
 
حیف که خدا نگذاشت ، وگرنه چنان طغیانی می کردم که همه چیز را  دگرگون کند.
 
حیف که باید خاموش می ماندم و دم نمی زدم.
 
نوح^(ع)بر من کشتی راند.
 
یونس^(ع)در من افتاد وخوراک ماهی شد.
 
موسی^(ع)من را با عصایش شکافت.
 
ازهمان آغازجهان ، بیش تراتفاق ها ازمن آغاز یا با من پايان يافته است.
 
من تمام نمی شوم ،همان طورکه "عاشورا" تمام نمی شود.
 
من قصه ی این غصه را ازپدرانم شنیده بودم.
 
من فرزند همان پدرانم.
 
اما کسی به من نگفته بود نباید لب تشنگانی را سیراب کنم.
 
قرارما این نبود...
 
می شناسی ام...
 
نامم فرات است!