عمـــر اگـــر گـــردد تبـــاه ، اشــتبـــاه اســت اشتباه

اشـــتبـــاه اســـت اشتـــباه ، عمـــر اگـــر گــردد تباه

عاقـــلان  هنگام  کــــوچ  ره  نمــــی پوینــــد  پوچ

بی چــــراغ  معــــرفت ،  گـُـــم  اگـــر گــــردید  راه

آدمـــی ؟ ! بـــی سـر نجُـنب ، کور هرگز ، کَر نجنب

سودمنـــدت نیســــت چــــون ، آوخ  آوخ  ، آه ، آه

چون ندارد عار و ننگ ، سر اگر خوردش به سنگ

صــــد هــــزاران بار هـــم ،  خــــر  نیــــابد  انتــباه

عشق ، چیــزی دیگـر است ، اشتــهائی کور نیست

شهـــوت امّـــا ابتـــلاء ، الحــــذر ! دام اســــت بــاه

باد یـــا رب روز و شـــب ، غفلــت از انسان به دور

با نســـیمی مـــمکـــن است ، از ســـرش افتـــد کلاه

چشـــم هـــا را شستـــشو داده ایـــم  و  دیـــده ایـــم

طَرفَـــةُ العینیـــش نیــــست ، از نـــگاهـــی تا گنـــاه

در نبــــردی سهمگیــــن ، نفـــس ما با ماست ، پس

ســعـــی کـــن باشـــی فقـــط  ، شـــیر  در  ناوردگاه

نــــور و ناری باشـــــدت ، خصـــم و یـــاری باشدت

اختـــیار این اســـت این ، پیـش رو راه اسـت و چاه

وحی شـد بر مصطفی (ص) ، کافران خواندند سِحر!

« بَـلْ هُــوَالْحَقُّ » المُبِین  ، « أَمْ يَقُولُونَ افْتَـرَاهُ » *

*  قسمتی از آیه ی سوم سوره ی السُّجدة