اگر چه نبض قنــــاری که حبــــس در قفسی است

دقیــق می زنــــد امّا ، نفـــس ، عبث نفسی است

نرو که مــــویه کنـــان می شــوم مــــذاب ، عزیز

نگو که چـــشم تو زاینـــده رود بوالهـــوسی است

بهــــشت خلـــــد بریــــن را بــــه نیــــم جـو نخرد

به بوی زلــف توأش جان هر کـــه دسترسی است

به  انتـــظار  وصــــالت  نشـــستــــه ام ســـر راه

از آن زمـــان  که دلـــم را امــید بــر قبــسی است

به گوش هـــوش نیوشــیده هر که حُــــسن تو را

پریده خواب خوش ازسربه بانگ هرجرسی است

هـــــزار حاجــــت دل  را یکـــــی  روا نکـــنی ؟

کمش مگر دلم  ای دوست  از تو ملتمسی است

گدازه می شــــود از غـــم  ، به داد دل نرسیـــد