با سلام

سمفونی پاییز آغاز شده وباد به پروپای درخت پیچیده می آید تا بازسازی کندخاطراتی کهنه را

و من به تو مومنم! به پاییز بی دروغی که می تکاند برگهای خشکیده را بر دامن ِ زنی خسته!

من به تو مومنم! به دستهایی که می نشاند بذری چند سیبه را در دل کویری لخت!

اگر چه زمین جای خوبی برای دوست داشتن نیست اما خیالت فرو می ریزد داربست تنهاییم را در زیروبم این همه شب

وخواستنت لذت ِ باران ِ بی وقفه ای را دارد که در گرما گرم عطش وعشق به کولاک می رسد!

بگذار پاییز هرچه در چنته دارد رو کند بگذار به رخ بکشد غربت ِ بی فروغش را

من از سیب می آیم ! از گناهی نخ نما شده! از بلوغی زودرس در گندم زارهای گندمی تنت...

از تقویم های باطله در دنج ترین ناخودآگاه ذهن!

من از کوچ کبوترهای بی پنجره می آیم از دیوارهای نابرابر روزهای بی دروپیکر که تاخت می زنند تنهائیم را

 درهجوم این همه نبودن! از تو که نیستی و واژه هایی که امانم را بریده اند..

آاااه رویای از دل برآمده! کجای قصه از قلم افتادی که بی امپراطوری چشمانت شوالیه ای شکست خورده ام!!!