دوش چون گـیسوی خودرا روی دوش انداخــتی
                   در دل خــلق خـــدا جـــوش و خـروش انداخــتی
آتـشی بــر پـا نمــــودی تــا سحــر ا ز روی عـمـد
                   شـعـله ای زین رو به دل هــای خموش انداختی
عشق خود را نی به قلـب شوخ چشمان بلکه هم
                   در دل هـــر زاهــــــد پشــــمــینه پــوش انداختی
انجــــمن را بــا پریشـــــان کــــردن مــو روی رو
                   در دل آن تــیره شــب از حــال و هـوش انداختی
سـکر لعـلت نرخ مستی را ز می  بی شک گرفت
                 رونــــق مـی از لــب هـر بــاده نــــوش انداخــتی
خواســــتی بـا ایـن عمـــل آتـــش زنی دین مــــرا
                  فــــتنه در قــلب شهــــاب دیـن فــروش انداختی