شبی نبود که تا صبحدم قدم نزدم
پس از تو من مژه‌ای تا سحر به هم نزدم
هنوز جوهره ی اشک من نخشکیده است
 چرا که حرف دلم را به این قلم نزدم
هزار بار زمین خوردم و بلند شدم
هزار بار غرورم شکست و دم نزدم
اگر‌ چه روزی من شعرهای آشفته است
ردیفِ قافیه‌ها را ولی به هم نزدم
گلایه‌های دلم را نگفته‌ام به کسی
به شِکوه حرفی از این رنج بیش و کم نزدم
دلیل گریه ی بی‌اختیار من این است:
که سرنوشت خودم را خودم رقم نزدم
علی اصغر شیری