عار مستی
 
ساقیا یک جام دیگر مرحمت کن تا بنوشم
لااقل لایعقلم كن تا بمیرد عقل و هوشم
 
جام می بستان، یکی رطل جنونم ده که مانده
عار مستی روی دستم، بار هوشیاری به دوشم
 
نفس من از زلف یار و جام باده بی­ نیاز است
زآن­که هم در پیچ­ و­ تابم، هم درین جوش­ و­ خروشم
 
بندی خوف و رجایم، گاه مست و گه خمارم
شمع جمع قبض و بسطم، گاه روشن، گه خموشم
 
من غلام ساقی­ ام کو آتش اندازد به جانم
تا بلاگردان چشمانش شوم، حلقه به گوشم
 
ای خوش آن روزی که یارم، خواندم سوی دیارم
تا لباس تن درآرم، جامۀ جان را بپوشم