عمری است   که    از      ضعف     ریالی         گله مندم

چون   نیست   مرا        قوت         مالی         گله مندم

دارم    ز     قدر      با       دل    پر        شکوه   فراوان

وز      جور    قضا          سفره ی    خالی    گله مندم

ساقی    ز     ازل    سرکه    به   جای    می    خوشاب

چون    ریخت     به     مینای      سفالی      گله مندم

تا     اوج    طمع     قدرت      پرواز     مرا   نیست

زان  روست    که    از     بی پر و بالی      گله مندم

زد     تیر     به    قلب   اخوی     لیک   مرا   کشت

در     عشق       ز     ابروی     هلالی     گله مندم

بر     کهنه  گلیمی      شده ام        قانع      مجبور

هر چند     که      از       تاجر     قالی    گله مندم

دکتر    چو     نفهمید    مرا چیست  مرض  گفت:

از     دست     تو     بیمار    خیالی       گله مندم

خندیدم    و     گفتم به  جوابش  :  و   همینطور

این    بنده    هم     از    حضرت  عالی  گله مندم

تنها     نه   ز   تو    بلکه   ز هر  ثابت و سیار

در    مرکز    تهران    و      حوالی    گله مندم

از    رفتگر   و   قاضی  و   بقال   و     دواساز

ایضا    ز      نماینده    و      والی    گله مندم

«شاطر»   چو    مرا   با  گله  زادند  از   اول

تا    موقع     مردن        متوالی     گله مندم .