دل من زخمــی درده  ولـی عاشقونه میگه
مـرو از کنــارم و تـازه نکن یـه داغ دیگه

هــوس دیــدن روی ماه ِتُ کرده دوبـاره
دل بی نصـیب و مسـتم چه کنه چاره نداره  

سحـری که خونده بودی غزل جدایی دیدی
چه دلایی رو سوزوندی چه پرایی روکه چیدی

سـکوتِ  سرد نگامو که غریبــونه  شکستی
گفتی بی بهونه بگذر ولی اون کوچه رو بستی

من و بی کسی و شبها که فقط گریه می دونه
از شـبای ِبی فروغـی که بنان برام میـخونه

چه شبــای ناگــزیری که تبــم بالا گرفته
سـرخـیِ گونـه ام  از هُرمِ لــبم بالا گرفته

دل دیونــه حـَذر کن مـاه دیگـه بالا نمیآد
نمی خواد پلنـگ بشی غرورِ من ، والا نمیآد   
 
عکس مهتاب که نباشه روی برکه چه سیاهه
دهـنِ  زخمـی دل پـر از سـکوته... پُرِ آهه  

دیگـه فردایی ندارم که شبم سحر نمی شه  
صبـرُ بی خیـال شدم هَزمِ دلم ظفر نمیشه