روزی در مسابقه ی دو در میان آن همه آدم درشت هیکل و قدبلند، کودکی برنده شد گفتند حکایت چیست؟ گفت خانه ی ما بر بالای تپه ای در دهی دوردست بود و تا مدرسه ی ما در روستای دیگر چندین فرسخ راه بود و من هر روز باید این مسیر طولانی را می دویدم تا به مدرسه برسم. تمام ما باید بدویم این همه راه را . منتخب همه ی ما ممکن است هر کدام از این دوندگان باشند اما مهم رفاقت است نه رقابت. منتخب اصلی خود انقلاب است. الان فقط عرفان به داد ما می رسد. برنده ی واقعی آن کسی ست که صدا و سیمایش را گریم نمی کند تا بیشتر جلب نظر کند. بپر بپر نمی کند به خاطر یک تکه دنیا. همه ی ما به مراقبه نیاز داریم. به ذکر بسم الله. بسم الله می گوییم و یک رای می دهیم. فرقی نمی کند به کدامشان. گاهی فرصت من و تو نیز بیشتر از این نودثانیه هایی نیست که خیلی زود تمام می شود. یا علی (ع)... توکلت علی الله... مولا نگهدار همه تان.