با آن که می‌دانستی از اول گناهت را

انکار کردی تا همیشه اشتباهت را

جاری شده با اشک‌هایت سرمه از چشمت

از گونه‌هایت پاک کن بخت سیاهت را

تازه‌عروس دربه‌در! آرام‌تر بنشین

پنهان نکن از چشم‌های من نگاهت را

آوار شد روی سرت، تا دل به آن بستی

آواره‌جان! از نو بنا کن جان‌پناهت را

از روزهای رفته‌ی عمرت چه می‌دانند؟

وقتی نمی‌پرسد کسی حال تباهت را

بر شانه‌هایم گیسوانت را پریشان تر...

آرام کن با گریه‌ی خود تکیه‌گاهت را

 علی اصغر شیری