مجنونم و خو کرده به هرگز نرسیدن
با این همه سخت است دل از چون تو بریدن
از تو فقط آزردن و هی کوزه شکستن
از من همه دل دادن و پا پس نکشیدن
دل ؛کفتر ماتم زده ای بود که با عشق
کارش شده بی واهمه از بام پریدن
چون سرخ ترین سیب در آغوش درختی ،
سخت است تو را دیدن و از شاخه نچیدن
آنگونه دچارت شده یوسُف که خودش هم
افتاده به عاشق شدن وجامه دریدن
اعجاز تو مغرورترین ساحره ها را
وادارنموده ست به انگشت گزیدن
تا این که به هر جا ببرد عطر تنت را
واداشته ای باد صبا را به وزیدن
ای چادر گلدار پریشان شده در باد
خوب است به دنبال تو یک دشت دویدن
امیر توانا - رشت