آتشی ِ زیر خاکسترم تا ... ساکتم ! اعتباری ندارم
با دمی گرم ای عشق ِ سوزان ، شعله ام کن که یاری ندارم

تا نسیمت وزیدن نگیرد ، همچنان سرد  و خاموشم آخر
عشق جانپرورم  نَفحه ات کو ؟ دیگر اینجا قراری ندارم
 
پاره های دلم صاف و ساده ، چون شرابی که در شیشه مانده
باید آیینه را دیده باشی ! مثل آنم غباری ندارم
 
درحجابی ز سیماب ِ دَردَم ، تا رهایی... نگاه تو مانده  
همتی کن بهارِ امیدم ، شک نکن... پرده داری ندارم
 
مانده ام روز برچیدن عشق ، آفتاب رُخَت دم نگیرد !
من که یک عمر در سایه بودم ، نازکم سایه ساری ندارم
 
با عبور تو از آسمانم ، می شود تازه روی نیازم  
شاید این خاک را آزمودی؟ دایرم ! شوره زاری ندارم
 
با غزل زنده می مانم آری ، بیت های تو را می شمارم
گرچه در”هفت شهر”سرودن ، گشته ام شهریاری ندارم
 
 
 
(رضا محمدصالحی )