سلام ليلا
تو خودت خوب مي داني نامه هايم بي بهانه ترين مقدمه هاي التماسند كه بيايي.خوب مي داني سهم ما در خيال باغچه گرده افشاني زنبورهاي عسلي بود كه ديگر سالهاست لاله زار هاي بهتري را نشانه كرده اند.
يادت هست دست شعرهايم را مي گرفتي تا سر كوچه با خودت مي كشاندي كه هيچ ، كه هيچ واژه اي از زير پلك هايش نيوفتد ؟ يادت هست براي شعرهايم هزاران اصل عموميت و مردم شناسي اورده بودي كه اينگونه و انگونه شعرها مي شوند جاودانه ؟ يادت هست معلم دبستان شعرهاي من ؟
تو الفباي گريه ، بخش واژه ها ، مژده امدن مردي را در باران ، تو برايم از تصميم هاي كبري درون هر شعر مي خواندي
حالا چه شد فصل پايان اين گنج نامه را رفتن نوشته اي كه من بي انكه بدانم چگونه ، پشت پا بزنم همه دانسته هايم را و هر شعرم را با نام تو اغاز و با انتظارت بي پايان رها كنم ؟
نه كه ،رامش شعرهاي بي نهايتي ؟
نه كه تو فروردين بوسه اي؟
كتار هفت سين هاي بي خيالي كه ميهمانان سيزده روزه ي خانه مي شوند ، سبز مي شوي يا نه ؟
خلاصه بگويم ليلا
نيايي ، اينبار دست نامه هايم را ، بايد بگيري و با خودت ، تا انتهاي كوچه ها اميد بياموزيشان ...
من دلم گرفته باز ...

2013/03/21 
18:49