دیر از بیماری استاد قزوه آگاه شدم. این غزل را به پاس لطفی که ایشان در حقم روا داشته‌اند تقدیم ایشان می‌کنم. به رسم ادب، از برادر شاعرم؛ آقای آسمان که آن را ویراستند، سپاس‌گزارم.




به جانِ ساقی و ساغر، بلای چشمِ خَمّارش

چو «حافظ»، دَرد باید چید از چشمانِ بیمارش[1]

مبادا چشم‌زخمِ نرگسی بر شمسه‌ی رویش

چو بختِ من مبادا خواب و بادا بخت بیدارش

دلم شیخی‌ست از بتخانه در میخانه افتاده

به افسونِ نگاهی از سرش افتاده دستارش

بزن نِی تا بخوانم چند بیت از «مثنوی»[2]در دل

بگو «افسانه‌ی»[3]یاری که دور افتاده از یارش

کجا دانسته بودم عشق راهی پُرخطر دارد؟[4]

نیفتد هیچ‌کس مانند من با دل سر و کارش

به حُسنِ عاقبت[5]باید بنازد هرکه می‌تابد

چراغِ پُرفروغی مثل «قزوه» در شب تارش

به پاسِ لطف او هر شب، ندارم جز دعا بر لب؛

خداوندا! نگهدارش، خداوندا! نگهدارش...