چشم هایش شراب سیاهی ، درتن زخمی ساغرت بود
شعر بی واژه ی اشک هایش، بهترین صفحه ی دفترت بود
شانه از او پریشانی از تو ، مُهر از او وَ پیشانی از تو
گرچه خود خسته ی راه اما ، وقت پرواز ، بال و پرت  بود
منتظر شد در آدینه هایت ، پیرتر شد در آیینه هایت
چون کلیدی به گنجینه هایت، چون نگینی به انگشترت بود
موجی از عشق بودی و حل کرد در خودش شور دریایی ات را
گاه باتو  به "والفجر" آمد، گاه در "فکّه" همسنگرت بود
می دویدند یک دسته جاشو ، سوی"کارون" پیراهن او
او که آرامش روی ماهش ، شب به شب قرص خواب آورت بود
پرکشیدی و افتاد در تب ، اشک بر دیده و ذکر بر لب
با دعایش نه هر روز و هر شب ، تا دم مرگ پشت سرت بود 
گوشه ی چادری در حریق  جنگ های وطن سوخت اما ،
راز در سینه ی  شعله هایش ، آتش زیر خاکسترت بود
امیر توانااملشی - رشت