مثل خون از دماغت افتادم. خاکریز تو جای مهمان نیست
زیر پایت گلوله ای خوردم، گرچه مردن همیشه آسان نیست
سفره ات را بچین و خاک بخور، هفت تا ((خ)) به جای من بگذار
ماه من پشت ابرها جان داد. ماهی ام در مسیر طوفان نیست
∆ 
خارهایی که سبزه می خوردند، از سرم می پراند خوابم را
دست هایی عبوس می کندند، مثل سر... بازها حجابم را
از خودم هی زدم که کم بشوم؛ اندک اندک اگرچه در توقیف!
حرف های نگفته را خواندم، بسته بودند تا کتابم را
∆
گرچه مردن همیشه آسان نیست، من تفنگی به دوش می گیرم
راه را ما به روی هم بستیم. توی دام تو موش می گیرم
این زبان های لال می خواهند، خشکسال هوار کردن را
روی این دست های دور از هم، با سکوت آب جوش می گیرم
∆
توی این جنگ تن به تن شده ایم. مست و خوشحال تن به تن بودن
مرد بودن برای هر نرگی، مادگی کردنی و زن بودن
خون و خاک و خزان و خاری را، هفت تا (( خ)) به جای من بگذار
خستگی، خفتگی، خود آزاری. سخت مشغول گم شدن بودن
∆∆∆
من زبانم به سرخی خون است. گرچه کم خونی ام زبان دارد
باز با چشم بسته خواهم رفت، توی بندی که آسمان دارد
خاکریز تو جای مهمان نیست. گویی مهمان حبیب شیطان است
رقص خورشید مرده در ظلمت. سایه آزادی بیان دارد