چهل مهتاب از اولين شام دلتنگي هاي حضرت عقيله(س) مي گذرد تا رازسوزان ترين داغ تاريخ در دلهاي تاول زده سر به مهر نماند.خطبه هاي شير دختر علي انجماد ها را، سكوت ها را و سكون ها را در مي شكند تا ابرهاي ترس و ترديد از افق غبار آلود دلها كنار رود. دنياي ظلم و كينه به چشم هاي اسيران مجالي براي گريستن كه مي دهد ، قافله به وادي طف كه مي رسد ، فراق كه به وصال مي انجامد بايد ايستاد و براي هر مصيبت جداگانه غمنامه سرود و به ناله نشست.بايد آنانكه دير رسيده اند ، آنانكه نمي دانسته اند، و هر گروه و جمعيتي كه حتي فرداها به دنيا آمده اند و  خواسته يا ناخواسته با قافله ي عشق نمانده اند يا حتي نبوده اند، سهل انگاري ها و قصور و تقصيرها را و نيز جبرها و اجبارها را در مسير كربلا مويه  كنند و فرياد يا ليتني سر  دهند. اربعين است و موسم حس كردن دردها و داغها. مرور مرگ ها و جاري اشك ها و درك اعماق داغي كه قرار است تا قيامت استخوان ها را بسوزاند. اربعين است و جابر سنگ صبور هفت معصوم آمده است تا اولين قطره هاي اشك را بر خونرنگ ترين خاك تاريخ هديه كند و اشك جابر فتح باب گريستن بر مظلوم ترين ولي خداست و بوي دلجوئي كه آن پير روشن ضمير، از آن خاك عطشناك استشمام مي كند همان شميمي است كه چون هر اربعين اين روزها ميليونها بازمانده را پياده به نينوا  كشانده است تا با قدسيان بزرگترين حسرت روزگار را به عزا بنشينند.