وقتی که موج موج به رقص آمد، در باد گیسوانِ پریشانت

می ریخت روح تازه ی باران ها، برشانه های عاشق و لرزانت

روزی برون برآمدی از خانه، موگیر را ز موی رها کردی

دیدم از آسمان که فرود آمد، «انجیل» ها به گوشه ی دامانت

هرشرفۀ صلابت پایت را، همواره جویبار غزل می ساخت

گل های سرو یاسمن و نسرین، درگوشه های باغ پریشانت

گیسو به باد می دهی، می سوزی، ما این زمینیان پریشان را

در آسمان تمام ملایک ها، انگشت به لب گزیده و حیرانت

ارواح ها شناوَری در باد اند، هر لحظه از تجسمِ رویایت

پیغمبران حادثه ها آری، سوگند می خورند به چشمانت