زائـری بـا نـگـاه بــارانـی، آسـمـان را به من نـشـان مـی داد
و صدای غریـب روضه ی تو، عـاشقانه به عشــق جان مـی داد
عطـر سیـب حـرم نمایان شد، واژه ها یک به یک به شـور آمد
و نسیـمی که با لطافـت خود، پرچـمت را تکان تکان مـی داد
آرزو کـردم آن وسـط مـن هـم، کـاش مثل کبـوتـری بـاشـم
تـا که دست محبت و کرمت، در شلـوغی به من امان مـی داد
راه حق را به من نشان داده ست، از همان کودکی، همان آغاز...
خــون سـرخی که در سیاهـی ها، آبرویی به آسمان مـی داد
...
باز وقـت نمـاز آمده است، همـگـی عـجـلـوا! که جا ماندید...
پـرچـم سـرخ روی گـنـبـد تو، باز در قلب من اذان مـی داد...

شبـهـای انـتـظــار دلـم بـی قـــرار شــد...
دل تنـگ یـک اذان سحـرهـای کربـــلاسـت