زندانی اند درمن وامانده سال ها

حتا گرفته اند عزا کوتوال ها 
 

بی پاسخ اند خواهش بی تاب دست ها
مسلول مانده اند تمام سؤال ها

 
از یاد برده اند هوا را پرنده ها 
آغشته اند با نفس باشه بال ها

 
مدلول ها چه بی حرکت ایستاده اند
پشت چراغ قرمز بی روح دال ها

 
هرگز درخت های یقین قد نمی کشند
با همسرایی علف احتمال ها 
 

ناپخته ها رسیده و شیرین نمی شوند
با شاخه ها به هم زده دستان کال ها
 
جنگل تهی ست از دل شیران نعره زن

در جاده مانده باد و بروت شغال ها 
 

جنجال ها مجال روایت نمی دهند

دیگر رسیده آخرخط اعتدال ها