آخرین اخبار

سالهاست که رفته ای و پشت سرت را هم نگاهی نکرده ای. البته آن اوایل چند بار به خوابم آمدی. با آن سربند سرخ همیشگی ات. چقدر شوق رسیدن داشتی! توی خواب هم دم از رفتن می زدی و اینکه یک جفت بال به تو داده اند. حتی برای این که حرفت را باور کنم، مثل کبوتری دور سرم چرخیدی.
تنها پناه لحظه های سزاوار سکوت و صبوری ام پدرت بود که او هم دوری ات را تحمل نکرد و به سمت تو راهی شد. به گمانم باید به او هم یک جفت بال داده باشند وگرنه با آن پشت خمیده و پاهای تاول زده اش دو قدم هم نمی توانست برود.
حالا ولی کسی نیست دلم را تا ایستگاه آمدنت همراهی کند. تنها من مانده ام و این چشم های بی سو و خیال «ریل» هایی که در مسیر آمدنت کاشته ام.
غصه ام این است که بعد از این همه سال، اگر با قطار امروز از راه برسی؛ با کدام چشم باید تو را در بین مسافران جستجو کنم؟

عبدالرحیم سعیدی راد

تاریخ ارسال :   1395/10/9 در ساعت : 12:17:6       تعداد مشاهده : 600