آخرین اخبار

کمی تا قسمتی شعر و ادب
علیرضا حیدری

و حالا سال‌شمار ایرانی در نیمه اول سال دو مناسبت دارد که هر دو مرتبط با ادبیات است. بیست و پنجم اردیبهشت که تا به حال روز بزرگداشت فردوسی بود و از این پس ، هم روز فردوسی است و هم روز بزرگداشت زبان فارسی و بیست و هفتم شهریور که سال هاست هم روز بزرگداشت شهریار است و هم روز شعر و ادب فارسی. ماجرای روز شعر و ادب در روز بزرگداشت شهریار سال ها محل بحث بود و در مورد این نامگذاری اختلاف نظرهایی وجود داشت و برخی از اهل ادب و مجامع ادبی از این که مشورتی با جامعه ادبی نشده بود گلایه و انتقاد داشتند که البته به جایی نرسید و این روز تثبیت شد. اما از امسال اتفاق دیگری رخ داد و آن افزودن روز زبان فارسی به روز بزرگداشت فردوسی است. بی گمان بحث های انحرافی در این ماجرا خیلی شایسته نیست و باید برای این دو روز برنامه ها یی متناسب و رویکردی مشخص تعریف شود تا هرکدام به تنهایی در بزرگداشت ادبیات سهمی داشته باشند. به طور مشخص این دو روز به نام دو شخصیت بزرگ ادبی نام گذاری شده است. روزی به نام بزرگ ترین حماسه سرای کشور و کسی که زبان فارسی را مدیون اوییم؛ یعنی فردوسی و دیگری روز بزرگداشت شهریار، شاعر هم روزگار ما که اشعار فارسی و آذری اش او را به شاعری بزرگ و نامدار تبدیل کرده است.
بنابر این در این دو روز اولویت با بزرگداشت آن دو شخصیت ادبی است و در کنار آن زبان فارسی و شعر و ادب باید با برنامه ریزی مشخصی که انجام می شود موضوع بحث این دو روز باشد. تردیدی نیست که زبان فارسی با فردوسی پیوندی ناگسستنی دارد.
او را احیا کننده زبان فارسی می دانیم و معتقدیم اگر فردوسی نبود شاید امروز زبان فارسی نبود و یا به این قوت دوام نمی یافت. با این نگاه اگر حافظ، سعدی، مولانا، شهریار، نیما، بهارو... را داریم، به دلیل رنج سی ساله آن مرد توسی است. پس جایگاه فردوسی در زبان فارسی بر کسی پوشیده نیست. خود شهریار نیز دراشعار زیادی ارادت خود را به شاعران بزرگ فارسی به زبان آورده و دلباختگی خود را ابراز کرده است.
از این رو شهریار هم در ادامه این زنجیره افتخار آمیز شعر فارسی است و از همین روست که روز بزرگداشت او به عنوان روز شعر و ادب فارسی نیز انتخاب می شود. تسلط او بر شعر آذری و منظومه جاودانه «حیدربابا» ی او هم امتیازی بزرگ است که بر بزرگی شهریار افزوده است.
بنابراین پس از حدود دو دهه از ثبت این روز، مطرح کردن پرسش های حاشیه ای در باره این روز بی نتیجه است. از سویی دیگر روز زبان فارسی هم به دلایلی به روز فردوسی اضافه شده است که در این جا هم بحث های حاشیه ای بی ثمرخواهد بود و تعیین وظایف و اهداف این دو روز به طور مشخص می تواند سرنوشت هر دو مناسبت را مشخص کند و هیچ کدام جای دیگری را نخواهد گرفت.چرا که اصل زبان فارسی به خودی خود موضوعیت دارد و با توجه به آشفتگی هایی که زبان فارسی را به خطر انداخته است، چه در کاربرد بی ملاحظه واژگان بیگانه و چه در نوشتار غیر معیار در نثر و نحو فارسی، به ویژه در رسانه ها و فضای مجازی و مکاتبات اداری، ضرورت پاسداری و توجه به زبان فارسی به عنوان رکن هویتی ما کاملا محسوس است. بنابر این روز زبان فارسی این فرصت را برای پاسداشت زبان فارسی فراهم می آورد.در هرحال به نظر می رسد دست اندرکاران، در ماه های پیش رو با تبیین رویکردهای این دو روز و تقسیم اهداف و چشم انداز آنها باید برنامه های سال های آتی را در چگونگی برگزاری روز شعروادب و روز زبان فارسی مشخص کنندتا شائبه حذف یکی به نفع دیگری درذهن ها شکل نگیرد. با این پیشینه مهم ادبی و گنجینه های ارزشمندی که ادبیات فارسی در خود دارد جای دوری نمی رود اگر دو روز هم به پاسداشت این میراث بزرگ اختصاص دهیم و با تقسیم برنامه ها، فرصت های بیشتری برای معرفی ادبیات مان به نسل جوان ایجاد کنیم. شاید دو روز فرصت بیشتری باشد تا کمی تا قسمتی بیشتر چشمی به سمت شعروادب بگردانیم.

تاریخ ارسال :   1395/6/29 در ساعت : 13:26:29       تعداد مشاهده : 238