آخرین اخبار

نسرین حیایی طهرانی

چشمانم را بسته ام و خواب های بی تماشایم را زیر لب تکرار می کنم. گریه هایم رودهای فراموش شده اند که با موسیقی بی کلام زندگی مرا به دره های هولناک تنهایی ام می برند.
انتظاری کشنده که هنوز و همیشه با من است چشمانم را به حفره های خالی ایمان خیره کرده است. من بی هیچ واهمه ای سراسیمه تو را می خواهم و تو مثل هنوز و همیشه های من نیستی. سکوت جای خالی ات را پر ... نه هیچ چیزی جای خالی ات را پر نمی کند. تنهایی مرگ دست دوم است حالا که دارم بیهوده می نویسم فقط برای اینکه در گذر اینهمه سال بی خبری و ناگزیری روح دست به عصا و سرازیرم بلد شده ام که تنهایی ام را به جای داد زدن بنویسم.
تو نیستی و نیستنت مرا در کوره راه های زندگی دچار خفقان می کند.
نفس کم آورده ام و کلمه کلمه های گریه ام جزیره ی صورتم را شیار می زند.
دچار وهم عقل ناگزیری شده ام. دلم را به باد داده ام و عشقم را به حسرت های طولانی. معشوقم هزاران هزار کیلومتر آن طرف تر روی رگ گردنم نشسته و مرا از یاد برده است. معشوقم مرا مرده می خواهد و من که اینهمه سال مسافر جاده های خودم بوده ام چشم به راه زندگی ام.
از آدمی هیچ نشانه ای ندارم جز رنج های ابتدای نفس کشیدن و ادامه پیاده روی های طولانی اش در غار هستی و
آزادی های بر بندی که دنیا را دنیا کرده است: کوچک و گرد و تنگ حسرت های دریازده ی ماهی.
ادامه می دهم این نوشتن ها را حالا که نمی آیی

تاریخ ارسال :   1393/2/3 در ساعت : 13:8:36       تعداد مشاهده : 268