اين سان كه بي مضايقه مي پروري مرا

گويا به شيردانِ جنون ، مادري مرا

سيمرغِ لحظه هايِ يتيمي بگو مگر ؟

كان گرم سايه بر سـر، مي گستري مرا

من نيستم ، جزآنكه تو را باورم كنند

تو نيستي ، جزآنكه همه باوري مرا

خود كفرِ نخ نماست همه تار و پودِ من

گويا فرو نيامده پيغمبري مرا

موسي به طورِ‌چلّة ديجور خفته است

وين كفرِ زلفِ توست ، تويي سامري مرا

هذيان نشسته اي كه به بازيچة هوس  

بخشي طلب نكرده دلِ ديگري مرا

دانم كدام مانيِ مانات نقش بست

امّا كدام شاعرِ صورتگري مرا

اينگونه رويِ بومِ عدم رسم كرده است

محكومِ جان گراني و سنگين سري مرا

اين يوسفِ دلي كه به بازار برده ام

باري به چند چوبِ جفا مي خري مرا

روزي تمامِ باورِ من سوخت در تبت

حتّي نمانده زآن همه ، خاكستري مرا

جز آن كه با فريبِ غمت فربه اَم كننـد

قربان چسان كنند بدين لاغري مرا

پروازِ من به اوجِ قفس هم نمي رسد

اصلا نبود كاش كه بال و پري مرا

تا مي دوَم كه: جورِ ‌تو را جار مي زنم

بي لحظه اي به لاف و يقين ، بنگري مرا

‎يا مي بري به سمتِ جنوني مورّبم

يا مي زني به گنگي و كور و كري مرا

رفتم چو بختِ خفته به كامِ‌ تو بارها

اين بار مانده ام كه كجا مي بري مرا

رويِ كدام عصمتِ ‌من نرد باختي

ناآزموده حيلتِ حور و پري مرا

گيرم كه با حلاوتِ تو خوگرفته ام

امّا نگو كه دايه تر از مادري مرا

وبلاگ من : زبور حیرت

http://moalish.blogfa.com/