آسمان خنده کرد در باران، غزلش قطعه قطعه دریا شد

آیه آیه نوشت قرآن را، و در آفاق محشری پا شد

بعد از آن مدتی که گمراهان، کارشان یکسره تمسخر بود

کوثری تازه تر پدید آمد، و پیمبر دوباره بابا شد

از هیاهوی آسمان و زمین، شده عالم شبیه عرش برین

آیه آمد ز سمت روح الامین، که قمر در زمین هویدا شد

چه صدای قشنگ قرآنی، برده هوش از سر مسلمانی

و از این صوت و لحن عرفانی، بین کوچه دوباره غوغا شد

آب دریا شکست سدش را، و به هم ریخت جزر و مدش را

تا رسید از شما به ما صله ای، آب از شرم مثل صحرا شد*

صف به صف خیل بندگان دخیل، حاتم طایی و قبیله و ایل

آمده پشت خانه، جبرائیل، که در خانه کرم وا شد

کرم تو و دست خالی من، تو ببین کاسه سفالی من

و همین شعر لااُبالی من، که به یک گوشه چشم انشا شد

یک نگاهی به حال خسته من، ای امید دل شکسته من

به خدا هر دو چشم بسته من، به غبار بقیع بینا شد

ای تمنا و خواهش دل من، وصف تو نیست در توان سخن

و به "یا محسنُ به حق حسن"، درد من باز هم مداوا شد

* نحن انـاس نوالنـا خضل *** یرتع فیه الرجاء والامـل تجودقبل

السوال انفسنا *** خوفاعلی ماء وجه من یسل

لوعلم الجر فضل نائلنا *** لغاض من بعد فیـضه خجـل

* ترجمه:ما مردمی هستیم که بخشش‌مان همچون سبزه‌زاری تازه است که امید و آرزو در آن می‌چرد. پیش از اینکه کسی تقاضا کند، نفوس ما ناخودآگاه می‌بخشند تا مبادا آبروی سائل ریخته شود. اگر دریا فراوانی بخشش ما را می‌دانست، پس از بالا آمدن، بی‌تردید، با خجالت فروکش می‌کرد.

(از اشعار منسوب به امام مجتبی(ع))

میلاد امام حسن مجتبی(علیه السلام) مبارکباد.