ز شوق پیمانهء چشمت، رو به میخانه نهـــادیم

                                          تسبیح و سجاده در گرو یـک پیمانه نهادیم

مستی دو بادام تو ، چنان مست و خرابم کـــرد

                                           که هادی منزل هم گمـــــرهی راه نجاتم کرد

بر پستهء خندانت آن دُر لولو که عیـــــان است

                                           شکستی به بازار پسته و گوهر فروشان است

به لعل چو عقیقت ، عیق یمنی را نیست نشان

                                          ز روشنی ماهت، مهی روشان خود کرده نهان

ز تیرو و کمانت، دل باختگان بسی گشته بخون

                                              رخ به هر که نمایی ز نشانت نباشد بیــــرون

زلفان سیاهت شـــــــام غریبان کرده  دو بــــــالا

                                                بس کن ناز و ادا که آید بجهان قیامـــت کبرا

رفتار کبکت ندارد بخدا هیچ کبک خــــرامـــان

                                               سرو چمنت ربوده گوی سبقت ز الف قامتان

مفکر با این همه خوبایی تو، تنها تو پرستــــد

                                               که خالق نقش دیگری چون تو هر گز نفرستد