تو کریمی شبیه بارانها

کوله بار فرشته ها پر بود ، از شب بی ستاره ی یک مرد

خانه می ساخت برسر خورشید ، سایه های غریب این شبگرد

راه می رفت روی بستر  شب ، آشنایی که رنگ غربت داشت

     چشم هایش شبیه یک روزن ، آسمان را به شهر می آورد

خنجری پابه پای حادثه بود ، زخمی از کهنگی دهان بگشود

ارغوان ، بر زمین فرو افتاد ، تکه ای از بهار یک گل زرد

لرزه افتاد بر تن تاریخ ، باز هم خاطرات سیلی و میخ

و زمین با تمام جوهر غم ، غزلی تازه ساخت از سرِ درد

ماه در چشم بی کران پژمرد ، آسمان نور را به جاده سپرد

رقص ققنوس وار شب بود و آخرین شعله های یک تب سرد

شعله هایی که بعد فهمیدند ، نور اعجاز بر تنت بودند

و خزانی که با تو می رویید ، بر تن تو بهار شد ای مرد

سرنوشت کدام غربت را ، پیش چشمان تو ورق زده اند

آسمان جای چند سیلی داشت ، که تو را داغدار آن می کرد

تو کریمی شبیه بارانها ، بعد بی رحمی زمستان ها

نور خود را به شهر ما برسان ، از مسیر فرشته ها برگرد