بار مرگی به دل و پشت خمم می سوزد

ریشه ی تف زده ی درد و غمم می سوزد

لکنت ِ شعر گرفته است دل خونینم

به خدا از غمتان زیر و بمم می سوزد

آه ..یک عالمه حرف است که می خشکانم

آه ...بی طاقتم و بیش و کمم می سوزد

نفسی نیست به سوگ گل شب بو بدمد

چه بنالم که دم و بازدمم می سوزد

دشت را آتش عصیان شغالان میراند

خونِ جوش آمده ی دیر دمم می سوزد

بنویسید خلائق...! که فقط می میرم

این چه درد ی است...! که شعر و قلمم می سوزد

می روم خاک بپاشم به سر و روی جهان .......

طالع شب زده ی جام جمم می سوزد

http://sabzevar-sher.persianblog.ir/