سلام

امروز بی تابی حضورت مرا به زانو در آورد. سر بر زمین نهادم و به اندوهی عمیق فرو رفتم. سپیدی پوشش تو از دور بر من پدیدار گشت، همچون طبیبی که بر بالین بیمار حاضر می شود.

بیمار توام، گم شده در تنهایی، به دور از تو، محتاج نوش دارویی از دستان پاک تو، در این سیاهی شب، ای سپیدپوش همیشه روزهای تار.

باور نمیکنم این همه دوری را، این حجم سنگین تنهایی را، این درد کشنده بی تو بودن را.

طبیب من

کاج های خیابان تنهایی قد می کشند و کلاغان دلتنگی در آسمان دلم هویدا می شوند. برای آمدنت دلم را به قربانگاه آورده ام. تشنگی اش را با دیدارت برطرف کن، آماده قربانی شدنم.