بـه دل پروریدم عشقی یــــــــک پـریوش

یعنـی عشق یک گل اندامــی چو مـهوش

ساده، سـاده برد دلی من آن پــــــــری رو

چه الفاظی که نگفت سنجیده و نیکــــــــو

بدنیای سادهء من چه رنـــــــــــک آمیخت

امیدم بشگفت وچه قشنــــــــگ آمیــخـــت

چـــــه خوش بودم بر خزان گل افشــــا نم

لیکن بجفا خـــــون کردش مهی خوبانــــم

بعشقم رنگ تعلق بســـــت و زمن گذشت

رخ گرفت زمن با جفا و با دیگری بست

مـرا خنده آمد ببازار رنگ فروشـــــــــــان

که عشق عرضه دارند چو متاعی بدوکان

عشق جاودان است و چو کوه ثابت قــــد م

بر تجلای عشـــــــــــق بندم بی خلل هر دم

مفکر نکند بر دل عشق دغـــل بـــــــا زا ن

کـــــــــه خرند و فروشند این دُر چه ارزان