شرجی ِماسه های ِلرزان را افق ِبی ستاره می داند

دارد از راه می رسد خورشید،ماه را در خودش بسوزاند

روی ِساحل نوشتم آزادی ،باد امواج را به من کوبید

دستی آئینه را تصاحب کرد تا به خاک ِسیاه بنشاند

بوی ِسرب ِمذاب می پیچد در مشام ِزنی که تنهایم

تا دل ِمرده در تهجر را از غزل های نو بترساند

روی ِ امواج رد ِ خون مانده درگلوی ِ خلیج فریاد است

بندر از عاشقانه ها خالیست تا زمین را ستم برقصاند

نسل من در سکوت زندانی ست،نسل من در شکنجه می سوزد

زیر ِ شلاق ِ وحشی ِباتوم از صدای ِ گلوله می خواند

ظلم ِشب ناتوان تر ازآن ست که زمان را بگیرد از خورشید

اوج ِفریاد ِ زنده بودن را در گلوی ِ غزل بمیراند

واژه ها را ستاره خواهم کرد لای ِانگشت های ِ جوهریم

می نویسم به نام ِآزادی بر خلیجی که فارس می ماند

یاعلی