اینجایی که من نشسته ام میانمار نیست

کرج است

آسمان هم آبی ست

ولی دلم سخت سرخ و طوفانی ست

بوی سوختن می آید انگار

از حوالی دلی که هم پای قلم اش آتش گرفته و می سوزد و می نویسد!

هم پای تویی که بی گناه سوزانده شدی

در قتلگاهی که تا ابد بوی آتش و خون می دهد

تو سوزانده شدی

تنها به جرم اینکه مسلمان بودی

و تنها بودی

و چه تنهاست ... مسلمان

سوزانده شدی

و قبل سوختن ات

من به چشم خود دیدم

که فخلع نعلیک کرده بودی

در آن وادی سوزان

که طوی جانت شد و

گلستان ایمانت

سوزانده شدی

به دست رقصندگان بی غیرتی که

شمشیرشان را

برای وجود بی پناه  تو تیز می کنند

و به دور سر پیرزنی لاری می چرخانند

که سفیر پیک بدستان بی آبروی کاخ سیاه است

و من دیگر

حالم بهم میخورد

از بوی عود هر بودایی

اینجایی که من نشسته ام

میانمار نیست

برمه در چند هزار کیلومتری من است

ولی من 

می شنوم صدای تو را

که  تا همیشه ی تاریخ

 در میان آتش و دود

فریاد می زنی

به کدامین گناه سوزانده شدم؟