تقدیم به  پدرم و همه ی جانبازان شیمیایی..

خاکسترش خاموش ، اما مجمرش داغ است ،              

ققنوس بی بال وپری که پیکرش داغ است

در دل ، هوای کربلای تازه ای دارد                    

عاشق شده مانند مستی که سرش داغ است

عمریست دارد دور این میخانه می چرخد                    

ساقی ! تو دیگر می نجوشان  ، ساغرش داغ است

با اینکه سیراب است اما باز می سوزد                    

مثل خلیجی که همیشه بندرش داغ است

لب تشنه ای که مشک دارد روی دوش اما                

تا از می کوثر ننوشد ، حنجرش داغ است

عمریست این مجنون  ، تب لیلا به خود دارد                         

از بوسه های شیمیایی  ، بسترش داغ است

شاعر! رها کن دفترت را تا نسوزی از                      

 این شعر جانسوزی که بیت آخرش داغ است

دارد به سمت آسمان پر می کشد  ، ققنوس               

  خاکسترش خاموش ، اما مجمرش داغ است ..